Na maanden trainen op duurlopen, doorgroeien van de 15km’s en de halve marathons naar de lange afstanden tot boven de 30km. Na weken zoeken naar de juiste streeftijd en de mentale voorbereiding was het dan eindelijk zo ver. om 9:30 in de ochtend klonk in het olympisch stadion van Amsterdam het startschot van mijn eerste marathon. Veel internationale lopers, veel ervaren rotten en ook de beginners zoals ik. De eerste keer, je vergeet het nooit weer…

Ik had me voorgenomen om me strikt te houden aan een vlak tempo van 4:56 om zo binnen te lopen op 3:30. Ik wist wel dat dat een pittige opgave zou worden, met name ná de 30km. Ik had in september al de 30km van de Beekse marathon gelopen, maar heb mezelf toen volledig over de kop gelopen door veel te snel te starten. Dat was een wijze les (en een deuk in mijn zelfvertrouwen).

Om een lang verhaal kort te houden; alles liep eigenlijk erg goed. Voor mijn gevoel passeerde ik al snel de 21,1km, kort na Ouderkerk, en ik haalde de 30km binnen de twee en een half uur. Dus net zo snel als in Hilvarenbeek maar ik had nu nog energie over! Maar rond de 35km begon het toch echt zwaar te worden en lukt het me niet meer om mijn tempo vast te houden. Ik voelde de vermoeidheid echt toeslaan en de benen wilden langzaam niet meer. De Torontobrug over de Amstel rond de 37km was echt vreselijk; vanuit de tunnel de brug op rennen. Gelukkig werd ik boven op de brug door Sikke-Robert en Mirjam opgewacht. Ik kreeg geen kans om meer dan twee stappen te wandelen; ze hebben honderden meters met me meegerend om we weer op weg te helpen. De snelheid was er uit, maar ik wist dat ik het ging halen. Daarna volgde het Vondel park en toen snel het olympisch stadion. En zie de foto, ik had nog best wat energie over om een vuist te maken! Mijn gezin en ouders waren zelf in het stadion om me op te wachten. Maar ik was helemaal kapot. Wat een finish, wat een ervaring.

Ik ben apetrots op mijn eindtijd van 3:35. En nu? What’s next?